Poronienie, zwłaszcza kiedy oboje partnerów bardzo pragną i długo czekają, aby zostać rodzicami, jest niewątpliwie bardzo ciężkim przeżyciem. Warto jednak zdać sobie sprawę, że czasem to sama natura eliminuje wadliwe płody, aby następnym razem kobieta miała szansę urodzić zdrowego dzidziusia.

witam ja poronilam w 5 miesiacu mojego synka widzialam serce bilo 1 godzinke mija wlasnie miesiac a ja jestem zalamana

ja straciłam maleństwo w 15tc, okazało się zę dzidziuś już tydzień był martwy. Było mi cieżko, bardzo ciężko... w 2013 roku urodziłam córeczkę( całą ciążę byłam na lekach podtrzymujących, 2 wizyty w szpitalu na pompach), teraz do mnie to Wraca, mój Nienarodzony Aniołe.. Płaczę po kątach i się Modlę do Niego.. Miałąbym już 2 dzieci, to jest ogromne przeżycie.. Straszne. Na prawdę, uwierzy w to ktoś, kto to przeżył :(

O ciążę z narzeczonym staraliśmy się 7 lat, były badania ,rozpacz że co ze mnie za kobieta że nawet w ciążę nie umie zajść , naciski rodziny, znajomych " no zróbcie sobie w końcu dzidziusia" Ja psychicznie nie radziłam sobie z tym. W końcu jak już nauczyłam się żyć z myślą, że nie będę miała dzieci ,zdarzył się cud 17 kwiecień 2015 test ciążowy dwie grube kreski wymarzona ciąża. Byliśmy tacy szczęśliwi , nic juz więcej mnie nie obchodziło tylko ja i moja dzidzia.22 kwietnia usg ciąża potwierdzona , rozwijała się dobrze dostawałam witaminy i luteinę. Od początku ciąży błam na l4, więc miałam czas na odpoczynek i cieszeniem się ciążą. 9 maja kolejna wizyta 8 tydzień ciąży ,dostałam lekkich jasnobrązowych plamień, wystraszona pobiegłam na wizytę, usg nie wykazało nic niepokojącego , z dzidzia było ok , widziałam moją kruszynkę i słyszałam pierwsze bicie serduszka , ze szczęścia płakałam a zarazem bałam się , lekarz zwiększył mi tylko dawkę luteiny i kazał leżeć, kolejna wizyta 23 maj, 10 tydzień ciąży, niestety zła wiadomość , dzidzia nie żyje. ROZPACZ , BÓL, KRZYK. Trauma niesamowita. 25 maja w poniedziałek trafiłam do szpitala, 3 lekarzy potwierdziło że płód obumarł. Płakałam jeszcze bardziej , jaki płód , to moja dzidzia , krzyczałam. Zaczęły się badania, we wtorek dostałam trzy tabletki na poronienie , które do niczego nie doprowadziły, Płakałam , krzyczałam , miałam dosyć wszystkiego. W środę niestety musieli lekarze wykonać zabieg, ponieważ sama po końskich dawkach leków nie poroniłam. Idąc na salę zabiegową z płaczem w myślach prosiłam abym się nie wybudziła z narkozy.Nie do opisania jak się czułam i co myślałam. W czwartek , dzień po zabiegu dostałam bardzo silnych bóli , skurczów , ból niesamowity, lekarze na obchodzie stwierdzili że jest coś nie tak i wzięli mnie na usg , myślałam że zacznę po suficie biegać z bólu. Okazało sie że mam zalegania w macicy i szyjce i ostry stan zapalny. MASAKRA, myślałam że umrę w bólu, smutku i cierpieniu. Dostawałam dożylnie silny antybiotyk , leki przeciw bólowe i zastrzyki domięśniowe. W piątek, kolejne usg i kolejne tabletki na poronienie , zalegających resztek. Myślałam tylko jak długo wytrzymam. Oczywiście tabletki nic nie pomogły , nawet skurczy nie miałam . Byłam wściekła na lekarzy, nie dość że straciłam dziecko , to jeszcze takie akcje w szpitalu. Myślałam że zwariuję. W sobotę rano przyszedł bardziej kompetentny lekarz , zrobił mi usg i sam był wkur... jak zobaczył co się stało z moją szyjką macicy. Wszystko mi wytłumaczył , musiałam się zgodzić na kolejny zbieg. Szłam na ten drugi zabieg , bezsilna, bezradna i obojętna , co się ze mną stanie. Po zabiegu okazało sie że miałam jeszcze zwapnienia ciążowe i bardzo dużo skrzepów, pierwszy zabieg lekarz po prostu spartolił. 1czerwca wyszłam do domu , czułam i czuje do tej pory że wraz z moim dzieckiem umarła duża część mnie. Zrobiliśmy testy genetyczne okazało sie że straciliśmy córeczkę Maję . Ja do tej pory nie mam chęci do życia, ciągle płaczę i tęsknie za moja dzidzią . Nie wiem czy będę w stanie zajść w drugą ciążę.

Ja właśnie 4 godziny temu miałam wywołane poronienie. Nigdy nie myślałam że mnie to trafi. Mam już dzieci ale to nie zmienia faktu że nie mogę się pozbierać. Widziałam moje maleństwo musiałam jeszcze zanieść je położnym.Tak bardzo chchciałam tego dziecka staralismy sie jakis czas z pomoca lekow oczywiscie a teraz nie wiem czy jeszcze się starać bo boje się powtórki.

Witam Was! Nie wiem w jakim jesteście wieku, ale nawet jeśli jesteście to jestem od Was dużo starsza. Jestem po czterdziestce. Tyle lat czekałam na człowieka który mi się oświadczy i z którym będę mogła starać się wreszcie o dziecko. Wydałam dużo pieniędzy na wizyty u bioengoterapeutki, bo nie mogłam zajść, przeżyłam mnóstwo upokorzeń. Macie prawo pomyśleć, że dla osoby w moim wieku ważniejsza była kariera, jednak żadnej kariery nie robiłam.Szukałam męża, miałam powodzenie ale to były ciągle pomyłki, nikt mi się wcześniej nie oświadczył a wręcz upokarzał,

Jedynym wsparciem po wielu bawi-damkach, lekko-duchach i bezczelnych cwaniakach i oszustach jest mój kochany obecny mężczyzna, który jest dla mnie jedynym wsparciem i pocieszeniem w moim życiu. Szkoda tylko że tak późno się poznaliśmy.

ja poronilam 6 razy mam wspanialego meza ktoryy jest dla mnie ogromnym wpsarciem.Cały czas rozmawiamy na ten temat ,cały czas powtarza mi ze mnie kocha i i ze zawsze moge na niego liczyc.BEz niego nie dalabym rady. razem to wszystko przezywamy .Najwazniejsza jest rozmowa i wsparcie,kiedy mam ochote to placze nie wolno tegodusic w sobie . CAły czas jestem dobrej mysli ze wkoncu sie nam uda.