Darmowe porady psychologa online

Czuje sie osoba znuzona, sfrustrowana, nic mi sie nie chce, nie czuje ze zyje, Od wielu lat mieszkam za granica Polski i jest to dla mnie zwiazane ze stresem, inna kultura jak rowniez przeszlam 4 operacje , bylam w kilku zwiazkach jednak nie jestem mezatka i nie mam dzieci.

Witam. Jestem z moją obecną dziewczyną od 3 miesięcy. Ostatnio przez przypadek dowiedziałem się o jej problemach. Była molestowana. Obecnie szuka uwagi u innych mężczyzn na tle seksualnym? Szuka dowqrtosciowania? Nie mam pojęcia jak to nazwać. Kontaktuje się bo chciałbym to zrozumieć.

Witam, właściwie nie wiem od czego zacząć mam 30 lat i czuję, że moje życie jest nad przepaścią. Właściwie zawsze tak było, tylko z biegiem czasu uświadamiam sobie to coraz bardziej. Jestem DDD i do dziś właściwie nie umiem sobie z tym poradzić. Moje związki z innymi ludźmi to porażka, nie umiem nawiązywać bliższych i głębokich relacji...

Mam 33 lata. Od dłuższego czasu staraliśmy się z mężem o dziecko. I oto kiedy zaszłam w upragnioną ciąże, w 3 miesiącu ciąży poroniłam. Nie sądziłam, że kiedyś coś takiego mi się przytrafi. Mąż jakoś się pozbierał, a ja mimo, że upłynęły już 4 miesiące nie potrafię. Czuję się strasznie, jestem drażliwa, mam rozchwiane emocje...

Witam. Mam problem w związku i ze sobą właściwie taż. Mam wrażenie że to depresja. Spotykam się z Maćkiem od 8 miesięcy, od początku nam się nie układa, ciągle się kłócimy, on jest strasznie nerwowy ja jeszcze bardziej. Generalnie kłócimy się o drobiazgi i np wygląda to tak, że jest cudownie jeden dzień, następnego dnia jest awantura...

Witam. Właściwie problem dotyczy mojej siostry, a ja nie umiem jej pomóc. Siostra moja jest klika lat starsza ode mnie, ma jednego syna (drugi utonął w wieku 2 latek), jednego wnuka, męża drugiego, pierwszy nie żyje i był alkoholikiem. Od momentu przejścia na emeryturę, siostra opiekuje się wnuczkiem, który teraz ma 12 lat. Codziennie dojeżdżają samochodem jakieś 20 km przez zatłoczone duże miasto, po to by wysłać chłopca do szkoły i cały dzień opiekować się psem !!!Chłopiec ma blisko szkołę, aby załatwić się przybiega do domu, (bo w szkole się patrzą, bo jest niehigienicznie Itp, tak nauczyła go mama)...

Byłam wychowywana tylko przez mamę. Ojciec opuścił nas , kiedy miałam 5 lat. Nigdy się mną nie interesował, nie miałam i nie mam zn im kontaktu. wiem tylko, że ma nową rodzinę. Moja mam zawsze była moją największą przyjaciółką - mogłyśmy rozmawiać godzinami, z wszystkiego jej się zwierzałam. Rok temu wyszłam za mąż i moja mama się zmieniła...

Okazało się, że najprawdopodobniej czeka na mnie zabieg odjęcia piersi. Po usłyszeniu tej diagnozy chwilowo się załamałam, ale chcę żyć dalej i skoro nie ma innej możliwości - co zrobić. Niestety im dłużej o tym rozmawiam z mężem czy znajomymi, tym więcej mam wątpliwości i obaw w aspekcie emocjonalnym - tego jak będę się czuła po usunięciu piersi...

Mam spory problem. Mój mąż bardzo sporo pił w ostatnich latach, jednak w końcu - po postawieniu przeze mnie ultimatum - wziął się w garść i zaczął walkę z alkoholem. Nie pije od pół roku. Za miesiąc jest ślub naszej córki. Zaproszona jest cała rodzina, wiadomo też, że będzie alkohol. Mąż przysięgał mi i córce, że nie tknie alkoholu na weselu, ale wiadomo jak to jest...

Kiedy odkryłam zdradę męża, myślałam, że mój świat się zawalił. Mąż po 35 latach małżeństwa zostawił mnie dla młodszej. Oprócz niemiłych przeżyć związanych z rozwodem, spadła także moja samoocena i wiara w siebie jako kobietę. Kilka lat zajęło mi dojście do siebie. Ale wyszłam z tego cało ! Niestety, jestem teraz dojrzałą kobietą, której bardzo doskwiera samotność...

Tego mi w życiu żal. Ale staram się o tym nie myśleć za dużo. Tylko czasem jak pomyślę, że mogłam mieć teraz męża, dziecko jest mi bardzo przykro. Cały czas jednak czekałam na Księcia z Bajki i nie byłam zainteresowana mężczyznami, którzy pojawili się na mojej drodze. Teraz już na wszystko za późno, ale to myślenie o przegranym życiu sprawia ból...

Bardzo daje mi się we znaki moja nieśmiałość. Na oko nikt z otoczenia nie zdaje sobie do końca sprawy z tego, że jestem bardzo nieśmiała bo brak pewności siebie nadrabiam głośnym śmiechem i np. częstym rzucaniem wulgaryzmów. Niestety nikt nie wie, że to tylko taka gra. W głębi siebie zżera mnie po prostu niepewność. Kiedy coś mówię, wydaje mi się, że wszyscy mnie słuchają i negatywnie oceniają...

Od jakiegoś czasu cierpię na totalne wahania nastroju. Jednego dnia jestem w stanie przenosić góry, do wszystkich problemów w pracy czy w domu podchodzę z optymizmem, wszystko mi się podoba, na wszystko znajduję radę. Drugiego dnia czuję się tak psychicznie wykończona, jakby przejechało po mnie całe stado koni. Nic mi nie wychodzi, do wszystkich mam jakiś żal, ciągle chce mi się płakać i wzruszam się byle czym...

Przyjechałam na studia do Krakowa. Nie dostałam mieszkania w akademiku więc razem z najlepszą przyjaciółką z Liceum, która także dostała się na studia wynajęłyśmy pokój w mieszkaniu studenckim. Pokój był jednak przewidziany na trzy osoby, więc zrobiłyśmy rekrutację na współlokatorkę. Udało nam się szybko nawet znaleźć fajną osobę no i właśnie tutaj jest mój kłopot...

Moja Kasia w tym roku zaczęła chodzić do przedszkola i stało się coś naprawdę dziwnego. Dotąd Kasia była raczej grzecznym dzieckiem. Teraz ma jakby dwie osobowości. Jest bardzo grzeczna, cicha i spokojna w przedszkolu. Natomiast w domu ma inne wcielenie. Jest uparta, krnąbrna i trudno ją poskromić. Zupełnie nie umiemy sobie z nią dać rady bo w domu rozrabia tak, że nie można z nią czasem wytrzymać.

Moja szwagierka jest bardzo złośliwą osobą, która często coś powie zanim pomyśli. Potem przeprasza, kaja się, niemniej i tak co zrobi złym słowem, to zostaje. Jakoś do tej pory to znosiłam dla świętego spokoju, ale ostatnio jej komentarze stają się coraz bardziej gorzkie i wredne. Kiedy powiedziała mi, że jestem wyrodną córką bo raz w tygodniu odwiedzam matkę to krew się we mnie nie mal zagotowała...

Utknęłam na etapie w moim życiu, kiedy nic nie sprawia mi radości. Moje małżeństwo okazało się pomyłką, klapą totalną. Nie jestem już zakochana w swoim mężu i nie wiem czy kiedykolwiek byłam. Jestem jednak osobą wierzącą, stąd nie mogę tak po prostu go zostawić i odejść, choć dzieci nie mamy. Nie raz mam taką szczerą ochotę zrobić coś zupełnie nie w moim stylu...

Ania i Krzysztof są naszymi znajomymi od czasów studiów. Razem spędzaliśmy wszystkie ważne imprezy: sylwester, imieniny, urodziny. Właściwie nie traktowaliśmy ich z mężem jak przyjaciół tylko część rodziny. Do tej pory wynajmowaliśmy małe mieszkanko, ale kilka miesięcy temu dzięki wsparciu rodziny i spadkowi, który mąż dostał po wujku udało nam się kupić własne, większe mieszkanie...

Jesteśmy małżeństwem z 25 letnim stażem. Niestety odkąd nasze drugie dziecko poszło na studia i zostaliśmy sami, uświadomiliśmy sobie jak nie wiele nas łączy. Zawsze bardzo poświęcaliśmy się dzieciom: wspólne wakacje, wspólne spędzanie czasu, wspólne obiady w niedzielę. Nasza czwórka była zgrana i dobrze nam było ze sobą. Byliśmy rodziną...

Odkąd pamiętam bałam się pająków. Nie tego, że mogą mi coś zrobić. Wiem doskonale, że taki pająk nie wiele może. Czuję jednak do nich obrzydzenie. Nie mogę na nie patrzeć. Zawsze przed snem też zapalam światło i sprawdzam cały pokój, czy jakiś pająk czasem się gdzieś w nim nie ukrył w ciągu dnia. Trochę mnie to już jednak męczy...