Też mam ostatnio takie stany depresyjne i się zastanawiam czy to aura za oknem mnie tak nastraja i stąd ta depresja jakaś sezonowa się przypałętała czy może jednak tylko spadek nastroju. Czasem ciężko brak humoru odróżnić od depresji.

Witaj. mam problem ale niewiem jak zacząć. ..

Witam! Mam na imię Dominika, mam rocznikowo 17 lat. Uczę się w najlepszym liceum w mojej miejscowości, nie wiem jakim cudem się do niego dostałam. (Wola Boża), ale mam ogromny problem mianowicie nie potrafię się uczyć, nigdy tego nie robiłam, jedynie słowka z języków i gramatyka wchodziła mi do głowy, ale fizyka, biologia, historia- NIGDY! Egzamin gimnazjalny zdałam przeciętnie. Oceny mam nienajlepsze. Jestem w pierwszej klasie liceum chciałabym potrafić się uczyć, ale naprawdę nie potrafię. Próbuję, ale po chwili zaspypiam, albo nie skupiam się kompletnie na tym co robię. Moja mama zawsze mi powtarza, że to moja przyszłosć, że muszę… i tak dalej, ale mi to wcale nie pomaga, nie umiem się uczyć z lekcji na lekcje, chciałabym bardzo, ale nie umiem. Matura niedaleko a ja jaka byłam głupia taka jestem. Chyba nawet nie zdaję sobie z tego sprawy. Po za tym jestem bardzo zakompleksiona, nie lubię siebie w ogóle. Jestem tez nerwowa. Pomóżcie mi proszę chciałabym to wszystko zmienić!

iza odezwij się na gg do mnie 38860833 rozumiem Cię

też szukam pomocy, bo mój partner nawiązuje dużo znajomości w internecie z samymi kobietami i nie umiem sobie z tym poradzić. Jestem bardzo nerwowa i nie wiem jak to rozwiązać.

na szczęście na razie nie jestem doprowadzona do bardzo złego stanu ale na gorsze samopoczucie pomaga mi d-vitum forte. witamina d działa antydepresyjnie i na sobie czuję,że mi pomaga.

Wita., od dlugiego czasu jestem samotna matka wychowujaca 5-letnie dziecko..pol roku temu zwiazalam sie z partnerem ktory jest ode mnie 14 lat starszy...jest w trakcie rozwodu ze swoja zona po 19 latach malzenstwa( nie posiadaja wspolnych dzieci)jego malzonka ulozyla sobie zycie z innym partnerem i mieszka z nim w tym samym domu do moj partner aczkolwiek dom jest podzielony ona zamieszkuje gorna czesc domu on dolna osobne wejscia....relacje miedzy nami byly bardzo dobre...mowie''Byly'' gdyz od momentu kiedy moj partner powiadomil mnie o tragicznym wypadku swoich rodzicow...wszystko sie zmienilo...zerwal ze mna...i powiedzial ze mam sobie ulozyc zycie z kims normalnym zapytalam o powod powiedzial ze to co sie stalo z jego rodzicami i problemy z samym soba...jest mi bardzo przykro ale nie jestem w stanie tego zrozumiec..miedzy nami bylo juz tak daleko ze od nowego roku mialam zamieszkac z nim bo jego byla zona ma sie przeprowadzac do mieszkania jakie on ma jej kupic bo ja musi splacic...chcial nawet rodzine ze mna zalozyc...(mowil o dzieciach)ale niestety wszystko co bylo piekne sie skonczylo...nawet nie chce ze mna pisac i nie chce sie widywac...napisalam mu po dwoch tygodniach ze wpadne do niego to powiedzial ze mam mu dac wczesniej znac bo chrzesniaczka jest u niego... troche mnie to zabolalao..powiedzial tez ze po tym co sie stalo z jego rodzicami nic juz nie czuje i dla mojego dobra mam sobie ulozyc zycie z kims normalnym bo on ma problemy ze soba samym ...i na dodatek to co sie stalo z jego rodzicami...nie wiem co mam myslec...mowil mi jeszcze jakis czas temu ze mnie kocha ..zaakceptowal mojego syna...tylko nie umial za bardzo wykazywac uczuc... .Czy on naprade mnie juz nie kocha ..czy powodem jest cos innego..czy moze rodzina go naklonila do takiego postepowania ..bo zona jego wspomniala mi kiedys ze jego rodzina ja tez wygryzla i przyczynila sie do rozpadu jego malzenstwa bo byli zazdrosni...bo podobno rozchodzi sie o majatek...ze na kase leca... nie wiem co myslec i co robic...napisalam mu ze go odwiedze teraz po niedzieli w tygodniu...ale boje sie ..powiedzialam mu ze nie przyjmuje do wiadomosci jego zerwania ze mna... .i nie godze sie na to...nie wiem co robic jak postepowac...dzwonilam do kolezanki bo pracuje u niego w firmie i powiedziala ze w pracy normalnie funkcjonuje i nawet mowl ze chrzesniaczka jest u niego ...nie wiem o co chodzi..czy chcial sie mnie pozbyc poprostu? moze wogole nie nie kochal tylko byl zafascynowany moja osoba...ale wyznal i milosc...nie wiem..:(

Też mam problem nie wiem czy z sobą czy ze swoim mężem.Lubi sobie wypić, jest bardzo nerwowy a ja o niego zazdrosna .Zdaje mi się że On to wykorzystuje i opowiada mi na złość jakie on to ma atrakcyjne koleżanki z dużymi piersiami a ja niestety mam małe.i to mnie boli .Nie mogę z nim porozmawiać na poważnie bo on się z tego śmieje.Mam problem ,nie mogę spać, jedzenie nie może mi przejść przez gardło.A gdy on wychodzi i mnie zostawia w domu z dziećmi wyobrażam sobie że nie .wiadomo co robi .Wtedy ściska mnie w gardle i płacze bez opamiętania,wstydzę się tego ale nie umiem sobie z tym poradzić .PROSZĘ O POMOC

Witam . Ja mam problem taki ze jestem bardzo nerwowa . A przez to ze mam roczne dziecko i wychowuje je sama od urodzenia moj byly patner nie interesuje sie itd ... poznalam faceta z ktory kloce sie sa wyzwiska itd .. pewnego dnia napisal ze nie jestesmy stworzeni dla siebie a nadal pisze mowi ze kocha utd ale dystans utrzymuje od nas wykorzystac i zostawic a ja cierpie ... ten facet co sie spotykam nie wie sam co chce ma 32 lata i przez 6 lat nie mial kobiety

Witam. Mam 23 lata i mam problem z poradzeniem sobie z pewną sytuacją. Mianowicie źle ulokowałam swoje uczucia, tzn. w niewłaściwej osobie i nie potrafię się z tego wyleczyć.Zaczęło się jeszcze w gimnazjum. Poznałam pewnego chłopaka, pierwsza miłość i te sprawy. Byłam w nim bardzo zakochana, lecz zdradził mnie z moją koleżanką, co mnie strasznie bolało. Rozstaliśmy się, z tym że prawie rok biegał za mną, bym wybaczyła. I bylibyśmy dalej razem, gdyby w międzyczasie nie poznał kogoś innego. Związał się z tamtą dziewczyną, a ze mną zerwał kontakty na kilka lat, bo niby ona była o mnie strasznie zazdrosna. To mnie bardzo bolało, długo się leczyłam, ale dałam radę. Nawet już o nim nie myślałam. Spotykałam się z paroma chłopakami, ale z żadnym nie było to nic poważnego, bo też i nic więcej do nich nie czułam. Po kilku latach odezwał się do mnie na fb. Chciał przeprosić za kiedyś i pogadać, a raczej odnowić znajomość. Z tamtą dziewczyną się rozstał. Miałam tysiące wątpliwości, czy to odnawiać, ale stwierdzilam, że co mi szkodzi. Wtedy byliśmy dziećmi, a może a nuż zrozumiał, co stracił. Naprawdę nie wiązałam z tą znajomością wielkich nadziei, myślałam, że zostaniemy kolegami. Przez 2 miesiące tylko pisaliśmy na fb, bo on był w pracy w Anglii. W grudniu przyjechał i się spotkaliśmy na piwo. Miło się rozmawiało, prawił mi komplementy, ale myślałam, że to tylko po pijaku i nie brałam tego zbytnio do siebie. Po kilku dniach wyznał mi, że od tego spotkania nie może przestać o mnie myśleć i chciałby czegoś więcej, ale się boi, bo na wiosnę miał znowu wrócić za granicę i to na dłużej. Postanowiliśmy, że nie będziemy z niczym się spieszyć i zobaczymy co wyjdzie. Zaczęliśmy często rozmawiać o seksie. Powiedziałam mu, że jestem dziewicą i twierdził, że to szanuje i nie będzie naciskał. Spotykaliśmy się jeszcze kilka razy. Potem zaprosił mnie na sylwestra, gdzie się całowaliśmy i wszyscy tam myśleli, że jesteśmy parą. Czułam, że się zakochuję, a jednocześnie bałam się, co będzie dalej. Na sylwestrze pijany wszedł mi do łóżka spać, choć protestowałam. Do niczego więcej nie doszło, bo w tym byłm stanowcza. Po tym sylwestrze coś się zepsuło.. Zaczęły się rozmowy o niczym, jakby wymuszone. Zapytałam o co chodzi, uważał, że nic się nie stało. Na moje urodziny obiecał mi imprezę, jednak 2 dni przed oznajmił, że idzie w ten dzień na imprezę do koleżanki, gdzie będzie też jego eks. Wziąłby mnie na tą imprezę, ale boi się, że ona zacznie się do mnie czepiać. To mnie strasznie zdenerwowało i pokłociliśmy się. 2 tygodnie nie rozmawialiśmy, po czym jakby nigdy nic zapytał, czy się spotkamy. Odmówiłam, bo nie chciałam go widzieć. Od tamtej pory pisze do mnie może z raz na miesiąc i udaje, że się interesuje, co u mnie. I to mnie też bardzo wkurza ! Odwrócił się ode mnie bez słowa wyjaśnienia, więc nie rozumiem po co jeszcze pisać. Powiedziałam mu to to stwierdził, że po prostu chce pogadać. Nie mam nigdy ochoty z nim gadać, zresztą już nie umiem. Kiedyś mogliśmy przegadać całe dnie, dziś nawet nie umiem z nim rozmawiać. Odpowiadam mu zdawkowo. Po prostu rozmowa z nim sprawia mi ból i czasem sama nie wiem, czemu jednak odpisuję. Najgorsze, że mamy wspólnych znajomych i raz nie poszłam do nich na imprezę, bo zwczajnie nie chciałam go widzieć, słuchać i siedzieć przy jednym stole. Dzień przed zapytał, czy tam będę. Wiem, że spotyka się z innymi dziewczynami, bo nie raz widziałam go na mieście z nimi. To mnie strasznie boli, bo narobił mi nadziei i potraktował jak rzecz, zabawił się moimi uczuciami. Ja cierpię, a on dobrze bawi się z innymi i pewnie jeszcze śmieje z mojej naiwności. Wiem, że jedną moją znajomą próbował namówić na szybki seks, ale ona go zwyczajnie olała. Od 2 miesięcy wynajmuje mieszkanie na moim osiedlu i widzimy sie bardzo często. Kiedyś na ulicy się zatrzymał, by pogadać, jednak szybko mnie olał, twierdząc, że musi zrobić zakupy do domu. Ostatnio widziałam jego zdjęcia na facebook'u z jakąś dziewczyną z wycieczki za granicę. Wczoraj spotkałam ich razem. Szli za rękę. To mnie rozwaliło psychicznie... Wiem, że nie powinnam się przejmować, ale nie potrafię z tego wyleczyć. Przez pewien czas czułam się już dobrze, ale jak go zobaczyłam z tą laską wszystko wróciło... On mnie rani na każdym kroku. Jak go widzę to aż wszystko się we mnie gotuje ze złości. Ze złości na niego, że tak postąpił. Ze złości na siebie, że byłam taka naiwna i mu wierzyłam.. Przecież wiedziałam, jaki jest. Chciałam wierzyć, że się zmienił i to mnie zgubiło... Wszyscy mi mówili, bym na niego uważała, nawet jeden jego znajomy odradzał mi pakowanie się w to. Ja byłam naiwna i dalej w to brnęłam, bo myślałam schematem ,,ważne, że ja jestem szczęśliwa, inni mogą sobie tylko pogadać". Czasem myślę, że to wszystko moja wina. Po prostu chciałam być przez kogoś kochana i ulokowałam swoje uczucia w pierwszej lepszej osobie. Zmanipulował mną tak, że rozbudził we mnie dawne uczucia. Manipulował mną cały czas, chodziło mu tylko o łożko. Mogłam mu wiele dać z siebie, przy nim czułam się wspaniale, a on to tylko wykorzystywał i nie potrafł docenić. Żałuję, że tak późno się zorientowałam, o co mu naprawdę chodzi. Żałuję, że pozwoliłam mu na powrót do swojego życia. Żałuję też trochę, że go w ogóle poznałam. Przez niego schudłam 8kg. To akurat jest na plus, bo od dawna chciałam zrzucić trochę, ale nie takim kosztem... Najgorsze jest, że wiem, że nie jest mnie wart, już to sobie uświadomiłam, tylko nadal cierpię... Nie mogę patrzeć na niego i tą nową laskę, a wiem, że będę go spotykać nie raz. Przez niego nie potrafię już nikomu ufać.. Boję się, że nawet jak poznam kogoś fajnego to nie dam mu szansy, bo nie zechcę być znowu zraniona. Już tego nie wytrzymam ! Staram się o tym nie myśleć, zajmować się swoimi sprawami, ale nie potrafię. Chodzę duzo na imprezy, spotykam z ludźmi, ale gdy zostaję sama dużo myślę... Głównie o tym, po co mi to było i dlaczego byłam taka naiwna. To strasznie boli. Czuję, jakby ktoś zabrał kawałek mnie... Wiem, że może źle myślę, ale chciałabym by ktoś go potraktował tak, jak on mnie. Może by wtedy zobaczył jakie to uczucie.

Witam. Od pewnego czasu borykam się z problemem, który utrudnia mi całe życie. Otóż nie mogę jeść, spać. Mimo, że jestem zmęczona śpię po kilka godzin. Czym to jest wywołane? Zanim zaczniecie mówić, że jestem młoda i znajdę lepszego, to wysłuchajcie mnie. 7 lat temu poznałam chłopaka. Na początku byliśmy znajomymi. Ja w tym czasie miałam innego, który chciał mnie tylko do seksu. Mój pierwszy facet. Po tym czułam się, jak dziewczyna tylko do jednego. No i wtedy pojawił się on. Odnowiliśmy kontakt. Po 3 latach zaczęliśmy się spotykać i otóż przez ostatnie 1,5 roku byliśmy razem. On mieszka daleko ode mnie (550km). Jak widzieliśmy się było cudownie. Gdy on był 550km ode mnie zaczęło się wszystko psuć. Ale ja zawsze o to walczyłam. Mimo, że płakałam nieraz, walczyłam, bo go tak kocham... Jednak od jakiegoś czasu wszystko się zepsuło. Jemu przestało zależeć. Całą winę zrzucił na mnie, że to przeze mnie się rozstaliśmy. Starałam się, walczyłam i nic. Był pierwszym facetem, któremu tak zaufałam i zostawił mnie. Bałam się zaufać po tym moim pierwszym i powstrzymywałam się do czasu, aż on się zjawił, facet którego tak pokochałam. Teraz jedyne co słyszę to "nie chcę Cię znać", choć nic nie zrobiłam. Byłam wierna, walczyłam o nas zawsze. Każdy mi mówi, żebym odpuściła, ale nie potrafię... Nie ma dnia, żebym nie płakała. Chciałam rzucić prace, studia i wyjechać... Często idąc przez ulice chciałabym, żeby uderzył mnie samochód. Aby pozbyć się problemu. Ja wiem, że to nie jest normalne, ale nie panuję nad tymi myślami. Zawsze byłam wzorową uczennicą (stypendium naukowe), a teraz nie potrafię się skupić, opuściłam się w nauce. Czuję się, jak człowiek chory, który czeka na śmierć i na niczym jemu nie zależy. Czy to depresja? Zanim napiszecie, iż jestem kolejną zranioną nastolatką, to wstrzymajcie się od tego. Problemy ze zdrowiem, w domu, on... Wszystko się skumulowało. A ja chciałabym nie czuć nic. Każdy mi mówi "Odpuść sobie, nie warto". A ja nie chcę. Już nie wiem, jak sobie z tym poradzić, dlatego piszę tu. Schudłam, nie mogę spać, ciągle płacz... Piszę tu, bo już nie wiem, jak sobie pomóc. Nie mam sił na nic. Zero motywacji, jakbym była samym ciałem.

Witam nie wiem w ogóle jak zacząć ponad rok temu urodzilam wspaniala corke .moj maz byl przy porodzie ale od tamtego czasu się zmienil cala swoja uwagę skupia na corce przytula ja trzyma za raczke jak z nim siedzi a mi nie poswieca czasu nie przytula mnie nie trzyma za reke nic . Tylko jak cos zrobie nie pomysli to krzyczy na mnie i wypomina mi ze nic nie potrafię zrobić. A do tego po tej ciazy przytylam oczywiście się odchudzam ale jak go nie raz zdenerwuje czy cos to mi wypomina ze wygladam okropnie. Cały czas mu mowie ze potrzebuje bliskości ciepla przytulania tak jak to bylo przed slubem i w ciąży ale on twierdzi ze o dziecko jestem zazdrosna :( ale to nie prawda kocham swoje dziecko i kocham jego ciagle się staram dla niego ale on zawsze jak przyjde go pocałować czy chce się przytulic to on jestem zmęczony . I jak chce dziecko wziąć gdzieś np do kościoła to mi wypomina ze dziecko chcesz ciagac wszędzie co z ciebie za matka. I często kończy się to klutnia . A i zawsze jak na mnie krzyczy czy mi cos wypomina to często placze . A jeszcze jak corke glaszcze w tym czasie i ja caluje to boli. Bardzo proszę o radę. On mnie o wszystko obwinia zawsze :(

Witam jestem w konkubinacie od 5 lat na poczatku pięknie ładnie zresztą jak wszedzie mój przyjaciel podczas kłótni mowi ze nie jest facetem dla mnie ze jestem z nim nie szczesliwa i ze nikogo na siłę nie bedzie trzymał ze albo jak chce z nim byc to mam byc a jak nie to on mnie nie zatrzyma ,mało tego ,nim mysmy sie poznali poznał kobiete przez internet nigdy sie nie widzieli ale maja swoje nr tel i czesto przyjaciele sie kontaktuje z nią ja wyraziłam swoja opinie ze mi sie to nie podoba a on z krzykiem ze najlepiej bym go uwiązała na sznurku zeby on nie miał kolegów i kolezanek ,wczoraj mi powiedział ze cytuje ,,moze ja nie jestem facetem do zycia we dwoje ,moze jak ty odejdziesz to ja cos zrozumiem ,, niewiem co sie dzieje pomimo tego mowi mi ze jest mu ze mną dobrze wiec nie rozumiem o co chodzi ,prosze o pomoc bo zalerzy mi na nim i kocham go.

Witam. Mam problem , dylemat . Otóż 7 mieisiecy temu urodzilam kochana coreczke . Ale przy jej wychowaniu sama jestem, moj Maz nie pomaga mi , siedze ciagle sama w 4 scianach. On wiecznie pracuje albo po pracy pomaga kolegom a w weekendy tez go nie ma. Nie raz mam jakies nastroje dziwne . Raz jestem wesola , raz bym najchetniej kogos rozszarpala , nawet nie raz mala mnie denerwuje . Nie wiem czy czasem nie lapie mnie depresja po porodowa . Nawet w ciazy czy przed ciaza sama zostawalam z obowiazkami . Prosze o pomoc

Witam przez okres szkoły głównie podstawówka i gimnazjum byłam wysmiewana i ponizana przez dzieci zarty zamykanie w łazienkach wyzywanie a nawet stalam sie popychadłem jesli stalam komus na drodze to po prostu mnie odpychano tak ze ladowalam na ziemii dzis majac prawie 21 lat nie umiem nic sama zrobić boje sie ludzi boje sie odezwac do kogos jesli ktos sb zarty ze mnie robi to obrazu robie sir czerwona i robi mi sie przykro wsparcia od rodzicow nie miałam żadnego jak i do tej pory jestem "dorosla" powinnam zaczynać te dorosle zycie ale sie boje życia boje sie tego ze znow każdy bedzid mnie wysmiewal ze nic nie potrafie ... Najlepiej siedzialabym w domu tak zeby nikt niczego ode mnie nie chcial

WITAM.Mam problem...

Czy to depresja? Ostatnio nic mnie nie cieszy, czasami boję się jutra i zastanawiam się nad sensem życia. Poza tym kiedyś się cięłam i boję się samotności.