Niesmiałość jest naturalnym stanem, gdyż wiąże się z wrażliwością. Psychologiczne rozmontowanie tego zagadnienia na skłądniki, nie pomoże. Nieśmiałość jest problemem dla wielu osób, ale jest cechą człowieka - nie jest objawem pozytywnym lub negatywnym. Jest integralną częścią człowieka, nad którą można pracować i przekuwać w zaletę. Introspekcja jest potrzebna dla zrozumienia swojej natury. Nieśmiałość z czegoś wyniknęła, ale nie jest patologią. Za bardzo spsychologizowane Pani Edyto.

Niestety ja tez mam duuuzy problem z niesmialoscia, a na dodatek mam strasznie niska samoocene. Wczesniej czytalam, ze takie stany moga miec swoje korzenie z dziecinstwa ale nie w moim przypadku. Moje dziecinstwo bylo suuuper i rodzice do dzic mnie bardzo wspieraja. Mam wrazenie, ze wszyscy z racy traktuja mnie jak dzikusa, obgaduje mnie, puszczaja do siebie glupie usmieszki, a rozmawiaja ze mna jak musza mnie o coz zapytac. Jestem nowa i nie znam jeszcze ludzi, wiec nie umiem z nimi rozmawiac na luzne tematy. A wszystko to wynika z faktu ze pracuje za granica i moj angielski jest na podstawonym poziomie, wiec nawet jakbym chciala zagadac do ludzi to albo nie wiem co powiedziec albo ich nie rozumiem, Wiem, teraz kazdy mi powie to sie naucz angielskiego, ale ja chocbym uczyla sie tego jezyka dniami i nocami to go nie ogarne na tyle zebym poslugiwala sie nim bez problemu. Poprostu nie mam talentu do jezykow :( Ta sytuacja mnie wykancza, bo kazdy dzien w pracy to wyzwanie, zaciskam zeby codziennie zaby wstac isc do pracy i sie tam nie poplakac, ale chyba dlugo tak nie wytrzymam... :( Pomocy!

Moim problemem jest również i nieśmiałość i niska samoocena. W nowym towarzystwie gdzie jest wiecej niz 2,3je ludzi zamykam się, nie potrafię się odezwać, boję się, że ktoś mnie oceni.Studia jak i jakiekolwiek kursy czy spotkania w szersxym obcym gronie były dla mnie udręką.Miałam zawsze wrażenie, że nie mam nic do powiedzenia, jestem nieciekawa dla towarzystwa i nikt mnie nie słucha, ani nie chce słuchać. Potrafię określić źródło moich problemów;tzw."zimny chów", smutne szare dzieciństwo.W małych miejscowościach nauczyciel był bardzo poważaną osobą, w moim domu niestety nie było zjawiska"wynagradzania"nauczyciela, stąd byłam często wyśmiewana, bądź pomijana przez nauczycieli.Po kilku kpinach od strony wychowawczyni bałam się zgłaszać do tablicy czy aktywnie uczęszczać w lekcjach.Te przeżycia zostały we mnie do dziś i pomimo trzydziestu paru lat, żyje we mnie mała dziewczynka, bojąca się odezwać. Prócz tego brak poczucia wartości buduje we mnie miliony pokładów kompleksów. Ciągle wydaje mi się że ludzie mnie nie doceniają, buduję znajomości na podwalinach intrygi i podejrzeń. W ten sposób straciłam wiele przyjaciół i znajomych, wygarniając mnóstwo oskarżeń, gdzie sama nie byłam bez winy.Często czuję się osamotniona i gdy przychodzą gorsze dni nie radzę sobie z tym wszystkim.Nie aktywizuję się, jestem bierna i czekam aż się wypłaczę, a potem atakuję, kogoś bliskiego

witam w mojej rodzinie jest wiele problemów natury emocjonalnej. kilka osób korzysta lub korzystało z porad psychologa. Od dłuższego czasu zastanawiam się co jest tego przyczyną. Przeczytałam "pół" internetu w ramach mych poszukiwań. Jestem przerażona tym co odkryłam i do jakich doszłam wniosków. Mianowicie wychowywałam się z psychopatą, którym okazała się być ciotka mojego ojca. Zniszczyła życie wielu osób z rodzziny i kto wie czyje jeszcze. Jest to osoba bezwzględna, bezuczuciowa (chyba że na pokaz), po "trupach" dążąca do swych (całe szczęscie nie zbyt wygórowanych)celów, oczywiście nie przy ludziach. W miejscowosci z której pochodze uzawana jest niema że za świętą! Nie było więc możliwości przekazania prawdy światu :( Pisze w czasie przeszłym bo poznałam ją w wieku 3 lat a wyjechała gdy miałam 6. Pózniej przyjezdzała przynajmniej raz w roku na krótko czasem dłużej. Podczas tych wizyt często zajmowała się mną i rodzeństwem. Gdy mówiliśmy rodzicą o przemocy jaką stosuje (fizyczną ale głównie psychiczną) nie byliśmy w stanie tego odpowiednio nazwać. Rodzice nie wierzyli (i się nie dziwie) że to prawda tłumacząc nam że byliśmy niegżeczni itd nigdy też nie spowodowała żadnemu z nas poważnych obrażeń fizycznych, które dały by im do myślenia. Obecnie psychopatka ma 85 lat i z racji ograniczeń związanych z wiekiem nie potrafi już tak sprytnie sie kamuflować, wię moi rodzice już wiedzą jaka jest prawda. Strasznie martwię sie o moja matkę, która jest osobą bardzo emocjonalną i kochającą swoje dzieci ponad wszystko. Mówiła że nie potrafi darować sobie,że pozwoliła psychopacie zajmować się dziećmii, że nie zauważyła zagrożenia itd. Teraz mama zajmuje się tą właśnie psychopatką! Mieszka z nią i moim ojcem, dba o nią pomaga sie umyć, ubrać itd jednocześnie jest cały czas narażona na przemoc psychiczną z jej strony jednak nie odpuszcza. Mam tu na myśli np. nie chce pozbyć się jej ze swojego życia, utrzymuje że sobie z nią radzi, że czuje się dobrze itd. Boje się że mama karze się w ten sposób, albo totalnie się poddała. Nie mam pojecia jak jej pomóc. Widze że jest w złym stanie ma depresje czy coś takiego-oczywiście zaprzecza. Próbowałam tam zamieszkać ale nie dam rady bo psychopatka choć moze nie jest w szczycie formy nadal jest grożna i stosuje przemoc psychiczną jakby celem jej życia było dręczenie innych pod maską przeuroczej,bezbronnej staruszki! Manipuluje znaczną częścią rodziny,(choć w coraz mniejszym stopniu) która bagatelizuje problem tłumacząc wszystko starością, zapominaniem się, brakiem celowości itd Bardzo proszę o pomoc bo świadomość tego co ta kobieta może zrobić z moją matką którą kocham nie daje mi spokoju

Symbolia porady psychologiczne i rozwojowe. Wera moze spróbuj

mam bardzo podobny problem, nie potrafię się dogadać z ludźmi i czuje się jakby..wyobcowana, przejmuje się każdym słowem, śmiechem. Cały czas mam wrażenie że ktoś się że mnie nasmiewa że nie pasuje do nich o tylko przeszkadzam..mam nadwagę nie umiem sobie z tym poradzić co tym bardziej oddała mnie od ludzi bo boję się odrzucenia i obelg. Nie wiem gdzie szukać pomocy przerasta mnie ta nieśmiałość i ciągle poczucie odizolowania odrzucenia, nie umiem się odblokować i cieszyć światem