Zaufanie to według Wikipedii wiara w określone działania czy własności obiektu obdarzonego zaufaniem. Zaufanie oznacza również przekonanie jednej ze stron, że motywacją drugiej strony wobec niej jest bycie uczciwym i chcącym działać dobrze. Brak zaufania jest więc brakiem wiary. Oznacza również, że osoba nie ma przekonania, że druga strona jest uczciwa i ma dobre intencje.
Z czego wynika i co oznacza brak zaufania dla związku?
Źródłem zaufania są pozytywne doświadczenia. Kiedy jesteśmy mali, uczymy się, że mama wychodząca z pokoju nie oznacza, że znika na zawsze. Kiedy rodzice coś nam obiecują i spełniają swoje przyrzeczenia, zapamiętujemy, że można wierzyć w to co mówią. Jeżeli jednak tata codziennie wychodząc do pracy zapewnia, że po powrocie pobawi się z dzieckiem, a nigdy tego nie robi, maluch uczy się, że jego słowa nie mają większego pokrycia w rzeczywistości.
Tak jak na początku z rodzicami, tak dorastając uczymy się ufać lub zachowywać ostrożność wobec koleżanek ze szkoły, przyjaciół i partnerów. Doświadczając różnych sytuacji, mamy okazję przekonać się, kto rzeczywiście jest godny naszego zaufania.
Suma tych życiowych doświadczeń składa się na początkowy poziom zaufania, jaki mamy do nowo poznanej osoby. Jeżeli osoba miała w życiu szczęście spotykać ludzi, którzy rzeczywiście mieli dobre intencje wobec niej, to będzie bardziej skłonna zaufać osobie, o której nie ma jeszcze wyrobionego zdania. W sytuacji zaś, kiedy osoba doświadczała w większości rozczarowań, zachowa ona duży dystans i będzie potrzebowała więcej czasu na obserwację nieznajomego.
Co się dzieje w związku, w którym jedna z osób ma za sobą gorsze doświadczenia i brakuje jej wiary w słowa i intencje partnera? Niestety nie dzieje się dobrze. Zwykle Nieufny potrzebuje wielu dowodów zaangażowania, wierności i miłości, aby móc uciszyć swoje zranione ego. Ono jest stale skupione na wychwytywaniu z otoczenia tych sygnałów, które świadczyłyby o kłamstwie i zdradzie.
Zmusza ono Nieufnego do spania z jednym okiem otwartym. A Ufny musi się gimnastykować. Waży słowa, tłumaczy się z każdego telefonu i czyta na głos każdego smsa, udostępnia hasła do poczty i Facebooka, upoważnia do konta. A jednak, mimo wszystko, cały czas odpiera ataki. To ciągłe tłumaczenie się ze zbrodni, których nie popełnił, męczy Ufnego i z czasem może doprowadzić go do wycofania się z tak toksycznego dla niego związku.
Jak więc radzić sobie z brakiem zaufania jednego z partnerów?
Przede wszystkim ważne jest, aby zdał on sobie sprawę z jego źródeł. Świadomość, że to nie „intuicja” czy „przeczucie” każą Nieufnemu wciąż czujnie obserwować partnera, ale wcześniejsze złe doświadczenia, jest przełomowa. Nieufny musi zdać sobie sprawę, ze Ufny wcale go nie skrzywdził, ale zrobił to ktoś inny, a on teraz przerzuca wcześniejsze doświadczenia na niewinnego partnera.
Warto zastanowić się, co to były za doświadczenia, zaakceptować to, że one wyuczyły Nieufnego takiej, a nie innej oceny sytuacji i zobaczyć, jak ta „nauka” wpływa na jego obecne zachowanie. Brak zaufania wymaga pracy nad sobą i sposobem postrzegania rzeczywistości. Jest to trudne dla osób, które zostały ciężko zranione, ale konieczne.
Zaufanie jest podstawą w związku. Tylko dzięki niemu możemy szczerze kochać i cieszyć się byciem razem. Jeżeli przytulamy ukochanego w drzwiach nie dla przyjemności, ale w celu sprawdzenia „czy on przypadkiem nie pachnie damskimi perfumami”, to nie jesteśmy szczęśliwe. A tylko szczęśliwa osoba może dawać szczęście drugiej.
