Wizyta u lekarza to dla większości osób powód do stresu i zwykle chodzą tam tylko, gdy leczenie jest absolutnie niezbędne. Niesłusznie obawiamy się niepomyślnej diagnozy, odnalezienia schorzeń, o których nie chcielibyśmy wiedzieć, a także krytyki naszego stylu życia.

Lękiem napełniają nas nieznane i bolesne badania, odarcie z intymności czy wkroczenie w prywatną strefę. O ile w przypadku takich schorzeń, jak angina czy ból w kręgosłupie, nie wahamy się zbyt długo i odwiedzamy lekarza, aby zasięgnąć porady i otrzymać właściwe leczenie, tak choroby dotyczące okolic intymnych, narządów płciowych czy odbytu, długo pozostają nie leczone.

Tymczasem wczesne rozpoczęcie leczenia zmniejsza ryzyko powikłań, sprawia, że chory unika bólu i kłopotliwych dolegliwości. Warto więc przełamać w sobie barierę psychiczną i paraliżujące uczucie wstydu i skorzystać z pomocy lekarskiej.

Szczelina odbytu

Na skutek drażnienia śluzówki odbytu i skóry w jej okolicach oraz przekroczenia fizjologicznych możliwości rozciągania kanału odbytu mogą powstać na jego powierzchni bolesne pęknięcia nazywane szczelinami odbytu. Jeśli do pęknięcia dojdzie nagle, objawem jest z reguły silny, piekący ból zlokalizowany w okolicy odbytu, czasem połączony z krwawieniem. W przypadku przewlekłej formy schorzenia, ból może nie być nasilony lub nie występować wcale, a jedynym symptomem jest krwawienie występujące podczas oddawania stolca.

Obserwowana w tym przypadku krew jest świeża, jasnoczerwona i pojawia się w niewielkich ilościach. Przyczyną powstawania szczeliny odbytu może być specyficzna budowa anatomiczna, która usposabia do jej wystąpienia, ale także nadmierne rozciąganie kanału odbytu, na przykład w przebiegu przewlekłych zaparć, twardych i obfitych stolców czy seksu analnego. Szczeliny mogą też pojawić się jako powikłanie hemoroidów, czyli guzków krwawniczych odbytu czy też u kobiet po porodzie. Aby zmniejszyć dolegliwości należy w pierwszej kolejności regulować wypróżnienia poprzez zmianę diety ( wprowadzenie większej ilości błonnika) oraz łagodne środki przeczyszczające.

Miejscowo stosuje się preparaty łagodzące, zasypki dla dzieci, czopki uszczelniające błonę śluzową lub maść z nitrogliceryną, która zmniejsza napięcie kanału odbytu. Zastosowanie znajduje też zabieg ostrzykiwania tych okolic toksyną botulinową, która rozluźnia mięśniówkę.

Zatoka włosowa

Poza wewnętrznymi powierzchniami dłoni i stóp, całe nasze ciało pokryte jest włosami, którym towarzyszą wytwory skórne- mieszki włosowe. W szczególnych sytuacjach ulegają one stanom zapalnym, a uwięziony w ich środku włos, nie może wydostać się na powierzchnię i potęguje schorzenie. Dochodzi do powstania bolesnego guzka, z którego może sączyć się surowiczo-ropna wydzielina.

Zatoka włosowa często lokalizuje się w okolicy pośladkowej, co dodatkowo utrudnia życie chorego powodując ból w czasie siedzenia i leżenia. Przyczyny jej powstania nie są do końca jasne- pewną rolę odgrywa tu zapewne zwiększona potliwość i siedzący tryb życia. Nieleczona zatoka może być powodem rozszerzenia zmiany, rozwoju ropnia czy uogólnionego procesu zapalnego z podwyższoną temperaturą. Stosuje się chirurgiczne opróżnianie zatoki połączone z jej wycięciem, wykonywane w znieczuleniu miejscowym.

Ropnie okołoodbytnicze

W okolicy odbytu występują również gruczoły produkujące śluz. Ich zamknięcie oraz namnażanie się wewnątrz bakterii, zwłaszcza beztlenowych skutkuje powstaniem zamkniętego zbiornika ropy- ropnia okołoodbytniczego. Objawia się on najczęściej silnym bólem zajętych okolic, często pulsującym lub promieniującym. Stosunkowo często występują również dolegliwości ogólne- gorączka, osłabienie, zmęczenie, utrata masy ciała.

Leczenie ropnia polega na jego drenażu chirurgicznym, czyli opróżnieniu ropnej treści i oczyszczeniu pozostałego miejsca.  Stosuje się również znieczulenie miejscowe w czasie zabiegu.

Przetoka okołoodbytnicza

Przetoki są to nieprawidłowe połączenia pomiędzy przestrzeniami w ciele, powstające na skutek przewlekłych stanów zapalnych i utraty ciągłości tkanek. Przetoki okołoodbytnicze powstają najczęściej jako powikłanie ropni, urazów odbytu oraz chorób zapalnych jelit- wrzodziejącego zapalenia jelita grubego czy choroby Leśniowskiego-Crohna.

Najczęstszym objawem przetoki jest pojawiająca się ropna wydzielina, nieprzyjemny zapach, ból oraz widoczne owrzodzenie na powierzchni skóry. Przetoka wymaga niezwłocznej interwencji chirurgicznej.