Nietrzymanie moczu, zwane również inkontynencją, to zaburzenie polegające na niekontrolowanym wydalaniu moczu.

Z anatomicznych powodów schorzenie to dotyka w przeważającej części kobiety, głównie po 60. roku życia, choć nie znaczy to, że dolegliwość ta nie zdarza się w młodszym wieku. Nietrzymanie moczu samo w sobie nie jest chorobą, to raczej skutek innych schorzeń lub efekt występowania u danej osoby czynników ryzyka.

Objawy inkontynencji

Wyróżnia się kilka rodzajów inkontynencji. Najczęściej występujące właśnie u kobiet to tzw. wysiłkowe nietrzymanie moczu. Oznacza to, że mocz popuszczany jest w sytuacjach zwiększonego ciśnienia w jamie brzusznej, np. podczas kaszlu, kichania, śmiechu, wykonywania ćwiczeń fizycznych.

Przyczyny powstawania schorzenia

Głównym winowajcą jest osłabienie mięśni zwieracza cewki moczowej i dna miednicy. Istnieje grupa schorzeń, która przyczynia się do zachorowania na nietrzymanie moczu. Są to m. in: choroby neurologiczne (stwardnienie rozsiane, choroba Parkinsona, choroba Alzheimera), zmiany w obrębie układu nerwowego (urazy rdzenia kręgowego, udary mózgu) oraz procesy toczące się w miednicy mniejszej (zapalenie pęcherza moczowego, przyjmowanie leków moczopędnych, chroniczne zaparcia).

U kobiet duży wpływ na pojawienie się tego zaburzenia mają czynniki ze strony układu rozrodczego. Menopauza, nieprawidłowe położenie macicy, uszkodzenie narządów rodnych i naruszenie mięśni podczas porodów - to wszystko zwiększa ryzyko zachorowania. Niekorzystne są także: ciężka praca fizyczna, otyłość.

Nietrzymanie moczu jest poważnym problemem społecznym, który dotyka coraz więcej kobiet. Jest to wstydliwe schorzenie, które w dużym stopniu potrafi ograniczyć ich aktywność życiową i zaburzyć społeczne funkcjonowanie. Pacjentki czują się zażenowane mokrą bielizną i nieprzyjemnym zapachem. Dlatego też nie należy lekceważyć objawów, tylko udać się do lekarza, który wdroży odpowiednie leczenie.

Leczenie nietrzymania moczu

Wstępne rozpoznanie opiera się wywiadzie zebranym od pacjentki. Szczegółową diagnostyką, ustaleniem rodzaju inkontynencji i stopnia jej zaawansowania zajmuje się lekarz ginekolog. Badanie pozwoli odkryć przyczyny oraz – co ważne – ustalić, czy nietrzymanie moczu nie jest skutkiem jakiejś poważniejszej, wcześniej niezdiagnozowanej choroby. Badania są niebolesne i nieobciążające pacjentek.

Leczenie opiera się na przyjmowaniu leków oraz rehabilitacji mięśni miednicy. Ćwiczenia są bardzo ważne i potrafią spowodować duża poprawę, dlatego nie należy ich lekceważyć! Ten rodzaj terapii pomaga u przeważającej części chorych.

Przy bardziej zaawansowanych stadiach lub nietrzymaniu niepodatnym na leczenie zachowawcze stosuje się zabiegi mające na celu przywrócenie prawidłowych stosunków anatomicznych w miednicy. Zabieg chirurgiczny jest mało inwazyjny i nawet zaawansowany wiek pacjentki go nie wyklucza, ponieważ odbywa się w znieczuleniu miejscowym.

Należy pamiętać, że nietrzymanie moczu można i trzeba leczyć! Mimo że dla niektórych pań jest to bardzo wstydliwe schorzenie, nie powinno to zniechęcać ich do wizyty lekarskiej. Prawidłowo zastosowana terapia pomoże pozbyć się tej przykrej dolegliwości i zwiększy komfort życia.