Anoreksja - kiedy jedzenie staje się wrogiem

Ocena artykułu:

Ocena: 0.0/5 (0 oceniających)

Z reguły zaczyna się niewinnie. Po prostu chcemy ładnie wyglądać w bikini przed wakacjami lub wcisnąć się w wymarzoną sukienkę. Na początku jest dieta, później skrupulatne liczenie kalorii i kontrola wagi. Dla wielu to początek koszmaru – anoreksji.

Choroba duszy

„Zaczęło się niewinnie. Zerwałam z chłopakiem i choć nie byłam gruba stwierdziłam, by na nowo uwierzyć w siebie i poczuć się atrakcyjna powinnam schudnąć. Na początku była to tylko delikatna dieta, którą z każdym tygodniem zaczęłam zaostrzać. W pewnym momencie jadłam tylko ok. 500 kcal dziennie, a czasem nawet mniej. Waga spadała, ludzie zaczęli dostrzegać zmiany, a ja wciąż chciałam więcej. To był początek mojego koszmaru, który trwa już 4 lata. Dziś anoreksja jest zarówno moją najwierniejszą przyjaciółką jak i wrogiem, którego nie jestem wstanie pokonać. Choć jestem pod opieką specjalisty i bardzo się staram, to pewne rzeczy są silniejsze ode mnie” – Natalia, 22 lata

Problem anoreksji dotyka coraz więcej osób, stąd też jest ona obok bulimii najlepiej opisanym i zbadanym schorzeniem z grupy zaburzeń odżywiania. Jadłowstręt psychiczny to zaburzenie polegające na celowej utracie wagi wywołanej i podtrzymywanej przez osobę chorą. Anoreksja to głównie choroba duszy, choć w jej efekcie cierpi również ciało. Podłoże choroby najczęściej znajduje się w rodzinie, środowisku chorego oraz niewłaściwych relacjach interpersonalnych. Nie da się ukryć, że z problemem anoreksji zmagają się przede wszystkim kobiety, choć ostatnie badania wskazują, że zaburzenie to dotyka również mężczyzn – w grupie osób zmagających się z tą chorobą stanowią oni ok. 5 – 10 procent. Choroba pojawia się najczęściej pomiędzy 12. a 25. rokiem życia i stopniowo wyniszcza organizm chorego, zmuszając go do codziennej walki z samym sobą.

Przyczyny anoreksji

Od dnia, w którym po raz pierwszy zdiagnozowano anoreksję jako chorobę odżywiania, lekarze oraz naukowcy próbują ustalić przyczyny jej powstawania. Najprościej rzecz biorąc można je podzielić na trzy grupy: czynniki biologiczne, psychologiczne oraz socjologiczne i kulturowe. Z kolei najbardziej uniwersalna teoria próbująca opisać proces powstawania anoreksji dzieli czynniki wywołujące chorobę na: predysponujące, które tworzą podstawę dla wykształcenia się zburzenia, wyzwalające – stanowiące bezpośrednią przyczynę oraz podtrzymujące – powodują, że anoreksja dla osoby chorej jest stanem naturalnym, którego nie chcą leczyć. Jednym słowem, zaburzenia odżywiania pojawiają się w skutek zetknięcia z patologiami rodzinnymi, toksycznymi rodzicami, odrzuceniem w grupie rówieśników czy zawodem uczuciowym.

Osoba chora na anoreksję przestaje akceptować swoje ciało, gdyż w ten sposób chce zamanifestować swój niepokój oraz zanegować swe dotychczasowe życie. I choć nie powinno się generalizować to lata badań wskazują, że anoreksja dotyka osoby wychowywane pod presją nieustannego perfekcjonizmu, przez rodziców niepotrafiących okazywać swych uczuć, wymagających zbyt wiele, zdeterminowanych opinią otoczenia, ślepych na potrzeby swego dziecka. Jednocześnie osoba zmagająca się z anoreksją z reguły jest albo uważana za ideał w swym środowisku lub wręcz przeciwnie, jest przez to środowisko nieakceptowana i odrzucana. Jedzenie staje się jedynym obszarem, nad którym mają pełną władzę i w przeciwieństwie do swego życia mogą je kontrolować.

Opłakane skutki marzeń o byciu motylem

Anoreksja to choroba, która w zastraszającym tempie wyniszcza organizm, często pozostawiając nieodwracalne ślady. Zaczyna się od bólów głowy, podkrążonych oczu, bladości oraz wypadających włosów. Stopniowo postępuje jednak wyniszczenie, osłabienie serca, anemia, bark miesiączki oraz bezsenność. Anoreksja to choroba śmiertelna, która nieleczona zabija w ok. 10 procentach.

Leczenie anoreksji

Walka z anoreksją to proces niezwykle trudny i długi. Jadłowstręt psychiczny bezwzględnie wymaga pomocy specjalisty, osoba chora nie jest w stanie sama uporać się ze swym problemem. Podstawową metodą leczenie jest psychoterapia, często połączona z izolacją od toksycznego środowiska. W końcowym etapie leczenia następuje nauka prawidłowych sposobów odżywiania.
 

Nasze komentarze

Twój komentarz może być pierwszy!

0 komentarzy